Driehuis - Haarlem

Het zit er inmiddels aardig in, elk weekend ga ik één dag wandelen en zo schiet het al aardig op. Vandaag de volgende stap, van Driehuis naar Haarlem met een gigantische (en gigantisch mooie) omweg door Nationaal Park Zuid-Kennemerland en een stuk strand. Genoten!

De auto heb ik dit keer in Driehuis gezet en daarvandaan was het een fluitje de weg het dorp uit te vinden. Het leek of iedereen nog sliep, alleen een paar hondenwandelaars en wielrenners vertoonden zich op straat. Eenmaal bij het duin leek het helemaal of ik alleen op de wereld was.

Alleen, samen met een roedel herten dan, direct bij de duiningang. Ze stonden rustig te grazen tot ze mij hoorden en waren toen ook meteen alert. Ik kon nog een paar passen doen in een poging voor een mooie foto, maar kreeg hoofdzakelijk billen en staarten in beeld. Een fotograaf die ik nog wel trof bedankt me: ze hadden erg lang stil staan grazen, nu had hij mooi wat actiefoto’s geschoten!

De eerste stukken hier in het Nationaal Park waren vooral bos, met flink op en neer gaande paden. Dat we hier echt in een ander gebied zaten werd meteen duidelijk door opvallende en volop aanwezige wijngaardslakken: die had ik ooit wel eens gezien, maar met de populatie hier zou je een weeshuis kunnen voeden als ze niet beschermd zouden zijn.

Het was in het begin vrij druk geweest met volop groetende medewandelaars, maar voorbij de tankgracht sloeg het Kustpad rechtsaf een mul-zandpaadje op en werd het ineens opvallend stil. De weinige mensen die ik kruiste of passeerde hadden en herkenbaar wit-met-rood boekje in de hand.

Een bekend stuk van deze duinen is mijn niet-zo favoriete gedeelte waar je op een pad tussen hoge hellingen aan weerszijden een heel eind naar het westen loopt. Af en toe omhoog klauteren voor een blik verder weg hielp, en verder was het een kwestie van genieten van de vogelgeluidjes. Bij het Duinmeer werd ik bovendien ruimschoots gecompenseerd. Eerst mocht ik bij de vogelkijkhut even gluren naar een druk gebruikt meer vol aalscholvers, kuifeenden en nog meer spul, daarna trof ik een klompje bijzondere bloemen: orchissen! Nooit eerder gezien, nu bijna over gestruikeld – en nog herkend ook.

De route zou oorspronkelijk direct naar het strand leiden, maar ik werd omgeleid: wegens hoge waterstand (of waarschijnlijker vanwege broedvogelrust??) mocht ik over het Hubertuspad. En wat was dát leuk! Een speurtocht voor grote mensen, volg de witte paaltjes die soms wel 100 meter uit elkaar staan. Een mooi afwisselend landschap met veel gras, lekker smalle paden, veel duinroos en duindoorn maar ook een prachtig uitzicht op blanke duinen. En een grote verrassing: er schoot zomaar ineens een hazelworm voor mijn voeten weg. Nooit geweten dat die hier bij de kust zaten! (Op de verschijningskaart zie ik dat er tussen Den Haag en Haarlem een paar zitten, verder is bijna alles Veluwe, Limburg en Drente.)

"De hazelworm is een pootloze hagedis van maximaal 40 cm lang. Vaak wordt hij ten onrechte voor een slang aangezien. Er zijn echter enkele duidelijke verschillen tussen slangen en hazelwormen:

Slangen hebben één enkele rij brede buikschubben, hazelwormen hebben vele rijen zeer kleine buikschubben, zoals alle hagedissen dat hebben.
Slangen kunnen hun ogen niet sluiten, hagedissen – dus ook de hazelworm – kunnen dit wel.
Net als de andere Nederlandse hagedissen kunnen hazelwormen bij gevaar hun staart afwerpen, iets wat slangen niet kunnen.
Hazelwormen hebben een lange staart, die ongeveer de helft van de lichaamslengte uitmaakt. Slangen hebben een korte staart.
Het lichaam van de hazelworm is veel stijver dan dat van slangen. Dit is tijdens de voortbeweging ook duidelijk zichtbaar."

Bij een hoog uitkijkpunt werd het duidelijk: het Hubertuspad is afgelopen, nu nog een klein stukje naar zee. Feest! Op dat stuk heb ik misschien wel honderd (of vijfhonderd?) rupsen van de grote beer gezien, fascinerend. Het kroop overal, af en toe moest ik mijn pas aanpassen om er niet op te staan. Dat was voor fietsers helaas lastiger en er lagen dan ook talloze dode dieren op het pad. Ik vraag me af wat er gaande is – of zijn er gewoon heel veel grote beren hier?

Al snel liet ik de plaats delict achter me en mocht ik mijn schoenen uitdoen en lekker door de branding lopen. Heerlijk! In mijn enthousiasme liep ik wat te hard door zodat ik zeker 800 meter te ver was, maar wat geeft het? Nu mocht ik nog een stukje meer over het strand.

Ik kwam nu weer in bekend gebied maar het plezier was er niet minder om. De Hazenberg, het Vogelmeer met dat geweldig leuke slingerend grintpaadje langs de ‘graat’, langs de erebegraafplaats en de gedenkstenen. Het liep lekker en zo kwam ik snel in de buurt van het bezoekerscentrum, aangekondigd door roepende ouders die vonden dat Stijn en Quinten nu écht moesten komen. Help! Ik heb even een sticker gehaald en de boel daarna heel snel weer achter me gelaten.

Door Overveen (een mooi en loom dorp waar mijn socialistische neigingen altijd wat opspelen) kwam ik in Haarlem. Lunch in het park langs de Schotersingel en de Bolwerken gaf me ook tijd om even verder te plannen: loop ik door naar Zandvoort of niet? De bus terug zou aardig wat gedoe geven, maar ik had ook nog geen zin om naar huis te gaan. Inspiratie kwam toen ik besloot alvast een stempel te proberen te halen in het centrum: we doen gewoon een rondje Haarlem.

En dát was een gouden plan. Ik viel met mijn neus in de boter want er bleek een muziekfestival gaande. Eerste nummer was ‘Abide with me’ wat prachtig gespeeld werd maar toch iets te somber was voor zo’n fijne dag. Bij de Grote Kerk zag ik een plein vol tribunes, hekken, drukte – het festival daar begon NÚ met de komst van een eerste harmonieband, de Haarlemse, die het plein op kwam lopen. Hoezo alleen harmonie in het zuiden?? Daarna een groep van verstandelijk gehandicapte spelers die uitstekend speelden – ik ontdekte het pas toen ik op de harmonieën lette en merkte dat er minder stemmen waren. Wel goed uitgevoerd, en een knappe choreografie.

Ik vond het wel weer mooi geweest en liep door, zo een beetje mijn neus achterna, een beetje volgens de route. Ik vind het opvallend hoe weinig we van deze stad hebben gezien in de tijd dat we er woonden; erg jammer!

Op weg terug naar het station kwam ik langs de (katholieke) Jozefkerk, waar de deuren zomaar open stonden, en dan laat ik me een blik binnen niet ontzeggen. Wat is dat een prachtige kerk! Zomaar een van de velen hier in de stad, maar ik waande me eerder in Zuid-Duitsland dan hier in überprotestant Hollands. Fijn dat dat bewaard is gebleven! Ik voelde me natuurlijk weer veel te verlegen om hier een stempel te vragen, maar soit, het was geweldig even binnen te mogen kijken.

Dat was het laatste toeristenpuntje van de dag. Ik ben volgens de bekende route teruggelopen naar het station, waar ik precies op tijd aankwam om rustig naar de trein te lopen. Ik had een heerlijke dag gehad met weer mooie nieuwe belevenissen in een best bekend gebied. Fijn!

Route: Kustpad / LAW 5
Gelopen afstand: 25,5 km.
Totaal gelopen: 106,2 km.
Weer: 23 graden, wind kracht 1; heldere hemel, stralende zon
Kosten: € 2,50 trein, ca. € 3,50 auto