Maassluis - Oostvoorne

Nope, sorry regio Rotterdam, ook dit keer is het niet gelukt me te overtuigen. Ik had goede hoop dat het zou meevallen nu ik de Maas over ben, maar heb net even teveel humeurige Rotterdams-klinkende mensen getroffen om me van m'n vooroordeel af te helpen. Gelukkig werd dat goedgemaakt met ook heel wat vriendelijke mensen, gezellige kletspraatjes en een prachtig plaatsje, dus het eindoordeel blijft voorzichtig positief. Maar: ik ben blij dat we dit stukje weer gehad hebben.

De dag begon vandaag heel erg vroeg: het pontje van Maassluis gaat maar één keer per uur, en 10:10 vond ik te laat voor een ontspannen wandeldag. Na een paar uur in heerlijk rustige treinen stapte ik dus rond kwart voor negen uit de metro en kon ik rustig aan beginnen. Nog even een stukje Maassluis in voor een foto van het centrum waar niet alle wittinten blauw gekleurd waren (en met een prachtig blauwe hemel!) en ik liep rustig naar het pontje.

En dat bleek toch wel even wennen voor iemand die gewend is aan de Wal-Nood 3 over het Noord-Hollands Kanaal. We gaan de Maas over, en da's andere koek! Enorme containerschepen voeren af en aan en daar kwam in de verte een klein puntje in beeld dat me naar de overkant moest gaan brengen. Het hielp ook niet dat ik volop gemopper had gelezen van de Rozenburgers dat dit toch echt geen veilig vervoer was! Maar soit, de eerstvolgende brug wat nét te ver om dus ik heb het er, samen met twee fietsers, op gewaagd. Spannend, maar leuk! De golfslag van de grote schepen liet ons zo hard deinen dat ik voor het eerst in m'n leven aan zeeziekte dacht, ik moest soms omhoog kijken in plaats van vooruit, en de doorsteek tussen de schepen door voelde als het oversteken van een snelweg: heel lang zoeken en dan als de wiedeweerga gaan wanneer het kan. Ik vertrouwde er maar op dat de kapitein wist wat hij deed. In elk geval meerden we na 12 minuten veilig aan aan de overkant; 2,2 kilometer naar het westen, 65 cent armer, en klaar voor het gedeelte 'de Zuid-Hollandse eilanden'.

Dat begon natuurlijk met Rozenburg. Ik had me voorgenomen voortaan wat meer rust te nemen op mijn wandelingen. Leuk museum of tentoonstelling? Dan moet ik voortaan even kijken van mezelf. Ik kon dat voornemen meteen in de praktijk brengen, want het eerste dat ik tegenkwam was een educatief centrum (gesloten) over de haven met een uitkijktoren ernaast. Mijn instinct wilde vooral doorlopen, maar omhoog lopen telt ook. Even genoten van het uitzicht - en de route bekeken. Het park waar ik doorheen had willen lopen bleek alleen toegankelijk met de mountainbike. Rechtdoor-en-links bleek ook interessant: een lang fietspad langs het Calandkanaal met volop zicht op haven en handel. Een opslagbedrijf met ruimte voor 4.000.000 kubieke meter!  De Rozenburgers bleken vriendelijk: alle hondenwandelaars en hardlopers groetten, dat is me zelfs hier bij Schoorl nog nooit gebeurd.

Zo vlogen de kilometers voorbij en kwam de Calandbrug in beeld in het gezelschap van die 'windvangers' die moeten zorgen dat de schepen veilig door de smalle doorgang kunnen komen zonder opzij geblazen te worden. Daniël had me er een filmpje van Tom Scott van laten zien, leuk om te weten wat ze daar deden.

Wat de Calandbrug betreft ben ik blij dat ik heb gewacht tot hij weer te bewandelen was na de langdurige reparatie. Het is een bijzonder gevoel als heel klein mensje over zo'n enorme constructie te lopen. Er voeren wat boten onder de brug door; vanuit mijn hoogverheven uitkijkpunt leek het nog het meest op speelgoed.

Nu volgde een verzameling van bruggen en kanalen waar ik goed moest opletten welke brug ik nou net weer had gehad. Het Calandkanaal over, daarna het Hartelkanaal, toen nog het (de?) Oosterlandse Rak en tóen: 'Welkom OP Voorne'. Dat heette me welkom met meteen een leuk stukje park langs het water. Eerst even pauze met de benen bungelend boven het kraakheldere water en daarna ging het door over een fietspad.

Brielle was nu niet ver meer en voor ik er erg in had stond ik langs de gracht. Wat is dat een leuke plaats! "Brielle wil zich meer en meer profileren als historische stad met indrukwekkende vestingwerken," las ik, en dat lukt ze aardig. Een leuk wandelpad langs de prachtige bolwerken, oude molens, kruithuis, kanonnen; en toen moest ik het centrum nog in. Daar was het wel even uitkijken, want in dit stadje met z'n bloeitijd in de Middeleeuwen reden de auto's nu af en aan. Ehm, een stoep zou een leuke uitvinding zijn geweest, of zoals ik twee mensen vandaag hoorde zeggen: "Ik snap niet dat ze dat hele centrum niet autovrij maken". 

Maar dat weerhield me er niet van lekker door het centrum te zwerven en te genieten van het sfeertje. Tot mijn grote verrassing bleek de Sint-Catharijnekerk open voor de Dag van de Sint-Catharijnekerk. (Redelijk moderne) muziek, gezelligheid, gratis kopjes thee, ik heb me vermaakt, al blijft het een vreemd, zo'n evenement-achtig sfeertje in een kerkgebouw. Soit, het was leuk om toch de kerk van binnen te kunnen zien en even te genieten van de glas-in-loodramen.

Na letterlijk een 'rondje om de kerk' ben ik even bij het Historisch Museum aangewipt. Ik had gehoopt wat gedetailleerd te leren over 1 april 1572, maar dat viel een beetje tegen voor wie goede geschiedenislessen heeft gehad. Wel heb ik veel geleerd over Angelus Merula, een priester die protestantse ideeën had en daarvoor in 1557 ter dood werd veroordeeld. Terwijl hij al op het schavot stond overleed hij aan wat vermoedelijk een hartstilstand was. Bijna exact 15 jaar later werden de martelaren van Gorcum terechtgesteld - zo snel is dat gegaan!

De rest van de wandeling was eigenlijk simpel: een paar kilometer dijk naar de oude vuurtoren, en een paar kilometer duin naar Oostvoorne. Het landschap was niet spannend: hoofdzakelijk akkerbouw met zo her en der wat bosjes en heel af en toe een boerderij. De wegen en de dijk kronkelden meer dan ik het hier in het noorden gewend ben, wat het lopen wel leuk maakte. En ook niet onbelangrijk: het grondpaadje over de dijk was uitstekend begaanbaar! Anders had ik de alternatieve route kunnen nemen, maar het liep lekker op deze hoge dijk, uitkijkend naar beneden het land in.

De vuurtoren was een vreemde ervaring: ooit moet dit een landpunt geweest zijn, maar inmiddels ligt de (tweede?) Maasvlakte binnen schotsafstand. Het kanon dat ter illustratie op zee gericht staat zou waarschijnlijk weinig kwaad kunnen doen aan de vijand en hooguit de eigen industrie vernietigen. Maar het was leuk deze oude stelling zo ingericht te zien. Er stond nog een oud huisje dat dienst had gedaan als 'kogeloven': kanonskogels werden in de 18e eeuw tot zulke hoge temperaturen verhit voor het afschieten dat het een soort brandbommen werden. Fascinerend!

Op het stuk door de duinen had ik me verheugd, maar het viel me helaas erg tegen. Het was een lange brede niet-verharde weg omringd door lage bomen. Links zat het vol vakantiehuisjes en dat was te merken aan de sfeer op het pad; er was geen greintje gevoel van ongereptheid in dit druk-gebruikte gebied. Even verderop kwamen de massa's plastic vogeltjes, de kaboutervilla's en zelfs drie of vier levensgrote plastic paarden met bordjes 'niet op het paard klimmen'. Tsja. Laat ik het erop houden dat ik gewoon verwend ben!

Het laatste stukje maakte gelukkig nog wat goed. Ik liep over een fietspad langs het 'Groene Strand', een rietmoeras dat sinds de aanleg van de Nieuwe Waterweg en verschillende dammen langzaam is aangegroeid. Ik wist dat het begraasd werd, maar mijn grootste verrassing van de dag zag ik toen ik zocht naar de bron van wat tikkende pootjes op het asfalt. Een loslopende hond? Nee, een ree trippelde rustig het fietspad over het bos in! Erg leuk om hem in alle rust bezig te zien. Verder waren er hier heel wat KBV'tjes (kleine bruine vogeltjes) en kon ik dus genieten van het getsjilp in het riet en in de struiken.

En toen zomaar ineens liep ik Oostvoorne in! Bij het hotel op de hoek konden ze ook na lang zoeken geen stempel vinden, maar dat lukte wel bij de Primera, al kreeg ik daar er daar een snauw en een 'waar is dat foor nodig, as ik fragen mag?' gratis bij. Had ik dat geweten dan had ik het wel laten gaan, nu is het een goede oefening om me niet druk te maken. Ik heb besloten dat het de volgende keer veel leuker wordt. Voornes Duin staat op het programma, dus qua natuur kan het nu al niet meer stuk!

Route: GR5 Nederland
Gelopen afstand: 28,7 km.
Totaal gelopen: 369,0 km.
Weer: 20 graden, wind kracht 3; eerst regen, later bewolkt, toenemend zonnig
Kosten: € 9,46 bus/metro, € 1,35 fietsenstalling