De Zilk - Katwijk

De Amsterdamse Waterleidingduinen en Hollands Duin gecombineerd met de oude vissersplaatsen Noordwijk en Katwijk: het was weer een interessante wandeldag. Wel eentje met mankementen, maar daar onthoud je je dagen door!

Vanmorgen ben ik in ieder geval vol goede moed vertrokken. Nu voor het eerst met NS Weekend Vrij (1e klas!), heerlijk ontspannen met de trein naar Hillegom.

Die ontspanning kreeg het even te verduren toen ik het station uitstapte: de lucht was al steeds donkerder geworden en brak nu open. De 2,5 kilometer naar ingang De Zilk kon ik dus in de regen lopen! Gelukkig was er wel de kerk in De Zilk die ik nog wilde bezoeken en die best bijzonder bleek. Gebouwd in de 1e Wereldoorlog, met een mooi licht dak met zwarte accenten. Er brandden zo weinig lampen dat er een licht Middeleeuwse sfeer heerste. Helaas was er niemand aanwezig en kon ik zelfs geen kaarsjes aansteken. Dat komt binnenkort verder naar het zuiden wel weer.

De regen werd al minder, en eenmaal bij de ingang van de Waterleidingduinen had ik alleen nog last van wat lichte miezer. Tijd om te gaan genieten!

En dat ging zonder problemen. Het eerste stuk heb ik nog even de route gevolgd over een mooi slingerend duinpad. Hele kuddes herten staarden me aan, een keer zag ik vanaf een duintop zelfs een prachtig plaatje van een kudde dieren die allemaal achter elkaar aan liepen. Anderen stonden juist rustig te grazen, het waren mooie plaatjes.

Na een paar kilometer kwam ik echter op een punt waar de route aan een vreemde bocht begon. Ik wilde vanaf hier dwars door het duin steken naar de strandopgang en moest van het pad af de duinen in. Een vreemd gevoel, we zijn zo getraind om op de paadjes te blijven. Ik werd echter wel beloond met leuke klauterpartijen en mooi uitzicht. Weer een stukje over een pad omdat het toevallig gelijk liep, daarna dwars door een ruim bos en mooie stukken open duin. Het was een feest, geweldig om zo te struinen!  Ik kwam over lage duinen met vage ‘olifantenpaadjes’ en over mooie zandduinen.

Het geheel eindigde echter met een tekenfilmwaardig avontuur: ik dacht wel even door de duindoornstruweel te stappen en dat ging ook heel aardig, tot de grond daalde en de struiken groeiden – onzichtbaar dus. Eén misstap en daar lag ik, billen omlaag vast in de struiken! En zie je daar maar eens uit te werken, als de grond zo laag is dat je je handen niet kunt gebruiken. Omhoogtrekken aan een struik? Lukt niet! Rugzak losgemaakt, camera los, en toen uiteindelijk, volledig gepokt en gemazeld, wist ik mezelf te bevrijden. Zo kwam ik met bebloede benen als een personage uit een horrorfilm weer in wat vrijer gebied – mijn lesje geleerd!

Na deze ellende gunde ik mezelf wel een wat gemakkelijkere route. Over een mooie duinkam met aan weerszijden uitzicht over graslanden en duindoornstruwelen kon ik eenvoudig een mooie route naar de strandopgang uitstippelen. Onder een hek door, over een hek heen en daar stond ik ineens op een parkeerplaats voor strandganger. Gehaald!

Het stukje strand was prettig ontspannen. Schoenen uit, lekker door de golven. Er lagen enorme hoeveelheden scheermesjes op het strand, geen idee waarom die zo ineens massaal aanspoelden!

Het was nu niet ver, na een kilometer of zo ging ik weer de duinen in. Een prachtig zandpaadje voor alleen voetgangers leidde me naar beneden, dus pas toen dit overging in fietspad heb ik mijn schoenen weer aangetrokken. Op de kaart leek het vervolg erg saai, met veel rechte wegen. Het viel echter reuze mee; eerst een heerlijk schelpenpad waar ook fietsers kwamen, daarna weer het bos in voor een toch nog wel wat slingerend stuk naar het zuiden. De vogels gingen flink tekeer, het liep hier heerlijk.

Even later verliet ik echter het bos en begon ik aan een stuk rechtdoor van zo’n tweeëneenhalve kilometer. Ook dit liep wel aardig, een smal schelpenpaadje, maar een hobby zal het niet worden!

Gelukkig hielp de natuur aardig mee om het interessant te houden. In het bos had ik al een muisje over het pad zien rennen (ja, ik weet dat er daar heel veel van zijn, maar altijd gezellig er een te treffen!). Ik zag een roodborsttapuit en hoorde veel andere vogels, waarvan ik nu een grasmus aardig lijk te kunnen herkennen. De Vogelbescherming schrijft: “Zang is kenmerkend, op en neer gaand riedeltje, tamelijk scherp en krassend. Zit veel variatie in.” Dat krassende herkende ik, maar ik had nog wel even de BirdNET-app nodig om het te kunnen plaatsen. Het klopte wel, dit keer! Nu nog zien het te onthouden.

Ook qua bloemen was er wel wat te ontdekken. Een paar soorten bloemen bloeiden hier in overvloed, maar ik kende ze lang niet allemaal, dus ik moet nog even aan de studie. Zeedistel kwam ik in ieder geval tegen, en een schattig plantje met de naam muurpeper. Langs het fietspad stond het vol met een roze plantje dat lathyruswikke bleek te heten – bijzonder dat me dat niet eerder opgevallen is, of is de natuur hier echt anders dan in het noorden?

Daarnaast begonnen de bosaardbeien en bramen hun vruchten te laten groeien en bloeiden er nog allerlei rozen, waardoor ik nu ontdekt dat ik moet uitvogelen wat het verschil is tussen duinroos, hondsroos, egelantier en nog vele anderen. Ik zie dat op Duinen en mensen een prachtige determinatietabel te vinden is. Volgend keer neem ik hem mee, want ik herinner me dat het in Meyendel ook vol staat met rozen. Voor nu hield het zich beperkt tot ‘roos in de duinen, dat is vast een duinroos’.

Zo rondspeurend ging de tijd toch wel aardig snel voorbij en zo stond ik ineens op de boulevard van Noordwijk. Een leuke vuurtoren, een aardig paadje tussen boulevard en strand dat ik maar genomen heb, want wat is dat verder een ontzettend trieste bedoening! Meerdere oud-hotels zonder voorgevel die me nog het meest deden denken aan recente foto’s uit Marioepol, en waar nog wel wat overeind stond was de helft leeg en verlaten. Triestigheid alom! Ik ben nog wel even het dorp ingegaan voor een stempel bij het museum dat ik tegenkwam, en daar leek het gelukkig wat beter, maar daarna heb ik me snel weer op weg begeven. Liever de duinen in!

Die duinen waren ook weer een vrij lang schelpenpad dat langs een fietspad op en neer slingerde, maar ik vermaakte me wel. Veel bloemen en vlinders hielden de lol er hier in, in ieder geval beter dan bij de tiener op de fiets: ‘mam, moeten we nog ver over dit pad??’

Hoe ver híj nog moest weet ik niet, maar ik kwam toch sneller dan verwacht aan bij Katwijk, mijn eindhalte voor vandaag. Eigenlijk hetzelfde verhaal als in Noordwijk, beetje triestig, al was het hier niet zo erg als verder naar het noorden. De Vuurbaak is open voor publiek en vrolijkte me aardig op: een oude vuurtoren sinds 1602, op de Brandaris na de oudste van het land. Voor een euro mocht je naar boven en daar had ik een mooi uitzicht over de duinen, de zee en het binnenland richting Leiden. En ook, niet te vergeten, verder naar het zuiden Den Haag en Scheveningen! Het reuzenrad en de pier waren zo duidelijk in beeld dat ik twijfelde of het wel kon kloppen – maar uiteindelijk is het nog maar een kilometer of 15!

Dat was dus een mooi afscheid van deze etappe. Volgende week ga ik vloerbedekking leggen, de week daarop gaan we verder. Nu al zin in!

Route: Kustpad / LAW 5
Gelopen afstand: 26,1 km.
Totaal gelopen: 144 km.
Weer: 20 graden, wind kracht 3; eerst regen, later bewolkt, toenemend zonnig
Kosten: € 38,70 trein (Weekend Vrij-abonnement), ca. € 2,50 auto, € 1,00 Vuurbaak