Haarlem - De Zilk

Een heerlijk weekend met temperaturen op zaterdag tot 27 graden, wat doe je dan? Juist, je schildert het plafond. Eigenlijk had ik dat zondag willen doen, maar ik zag er zo tegenop dat ik dat eerst heb gedaan. En toen kon ik zondag rustig gaan wandelen. Ook met misschien wel beter wandelweer: grijze lucht en een klein buitje, maar met een graad of 20 een stuk beter qua temperatuur. Alleen wat jammer voor de foto’s!

Zo kwam het dus dat ik zondagochtend om 8 uur station Haarlem uitliep, dat zeer verlaten aandeed op wat clubjes rondhangende corpsstudenten na. Een snelle slinger bracht me naar de Brouwerskade en weer terug op de route. Het liep best aardig door deze wijk: huizen uit de jaren ’00 tot ’30, veel grachtjes, bloemen en mooi groene tuinen. Alleen: óveral auto’s! Het was een puzzel veilig te lopen, her en der stond ook de stoep vol.

Al snel had ik echter niet meer door dat ik in de stad liep, want een leuk pad langs het water liep verscholen tussen het groen naar het oosten. Tussen de bomen door zag ik een zeer katholiek aandoende kerk – met de nadruk op ‘aandoend’, want inmiddels is het een kinderdagverblijf.

In Overveen liep het prima over fietspaden, maar ik was blij na vijf kilometer bij Kraantje Lek aan te komen. Even gauw een blik op de holle bolle boom waar de Haarlemse baby’s opgehaald schijnen te worden maar toen richtte ik mijn aandacht gauw verder naar achter: ik mocht een klimduin op! Met de plensbui die we die nacht hadden gehad was het zand gelukkig goed beloopbaar, zodat het gewoon een leuke klauter was in plaats van een uitputtingsslag.

Eenmaal terug in Nationaal Park Zuid-Kennemerland viel de route me wat tegen. Het begon nog wel aardig als slingerpaadje tussen naaldbos door, maar ging al gauw over in een klinkerfietspad van meerdere kilometers lang met een hoog hek aan mijn linkerkant. De wielrenners en hardlopers raceten me voorbij op dit wat saaie en vooral ingeperkt aanvoelende stuk. Geen idee waarom er nergens ingangen waren het gebied in – of zou het helemaal niet toegankelijk zijn?

Gelukkig bloeiden er wel veel bloemen langs het pad, waarvan ik de namen helaas echt niet weet. De duinrozen waren vrijwel helemaal uitgebloed; de eerste besjes verschenen al. Nog even geduld voor de rozenbottels.

Kilometer na kilometer liep ik af te tellen – wel onderbroken door een uitkijkpunt waar ik het onbereikbare in elk geval kon bewonderen. Goed bebost gebied, licht heuvelig, en op de achtergrond Zandvoort met enorme hoogbouw. We worden in het noorden maar verwend met Bergen, Egmond en Schoorl, begin ik te merken.

Nog een eindje door; verderop werd het landschap weer wat opener en kon ik de lichte begraste hellingen ook vanaf de grond bewonderen. Een enorme tankmuur deed me weer even opmerken dat het hier niet altijd zo rustig en ontspannen was geweest, langs een golfbaan en toen kwam ik bij Nieuw Unicum het Nationale Park uit. Tsja, niet de mooiste afsluiter, jammer! Maar het had toch aardig ontspannen gelopen.

Op het fietspad een provinciale weg over kreeg ik ineens gezelschap: een konijntje hupte voor me uit. Hij leek wat nerveus, maar had niet het benul af te slaan. Als zwaan-kleef-aan liep ik dus maar achter hem aan, leuk!

Het was maar een klein stukje nu naar de ingang van de Waterleidingduinen, en het ontvangstcomité lag me al op te wachten: een groep herten lag ‘loom onder een boom’ te herkauwen en te staren wie daar nu weer met z’n camera stond te klikken. Ik wist dat er nog genoeg gelegenheid zou komen, maar het blijft bijzonder!

Het toegangshek maakte me lichtelijk nerveus: stalen buizen van 2 cm. doorsnee vormden een metershoog hek dat met een druk op een rode knop open ging. En wat nou als de stroom uitvalt? Nou, dan eeeeh…. dan wordt het in de open lucht kamperen. Verderop zag ik wat lagere en beklimbaardere hekken, maar dat was pas na het uitdenken van allerlei scenario’s.

Het eerste stuk hier in het noorden van de AWD was erg leuk om te lopen. Niet per se heel hoge duinen, maar wel heel veel op-en-neer, in bovendien vrij ‘gezellig’ terrein. Nu weer eens wat stukjes bos, dan weer open veld (veelal grasland), af en toe een doorkijkje – en natuurlijk ook veel water in dit infiltratiegebied. Het liep er heerlijk!

En niet te vergeten natuurlijk: de herten! Het waren er niet zo veel meer als eerdere keren dat ik hier was, en dat was wel prettig. Nu trof ik af en toe een groepje, rustig knagend tussen de bomen, lekker liggend in het gras of uitkijkend over het water met wie-weet-welke gedachten. Eén keer liep er een hert mijn pad op. Het leek vooral verbaasd me daar te zien, stond me een paar seconden stil aan te staren en vloog toen met grote sierlijke sprongen het struikgewas in.

Bij bezoekerscentrum De Oranjekom heb ik een stempel gehaald en nog een tip gekregen voor een schijnbaar erg leuk ‘bergpaadje’ meer naar het noorden – maar daar was ik al geweest, dus dat is weer voor de volgende keer.

Onder begeleiding van Щедрик, щедрик, oftewel de Carol of the Bells huppelde ik daarna lekker – anachronistisch maar heerlijk vrolijk – verder. Het is mooi daar! Blijvend veel heuveltjes, mooie uitzichten naar links en rechts, en als kers op de taart kwam ik bij een smal paadje dat een hoog duin op slingerde. Ik volgde het uit nieuwsgierigheid en kwam op een pauzeplekje met magnifiek uitzicht alle kanten op. Kopje thee erbij, boterham en wat te snaaien – wat wil een mens nog meer?

Het was nu nog een kilometer of twee naar de uitgang van het park, en ik had het wel een beetje gezien. De paden waren breed hier en maakten nogal vreemde hoeken. Ik herinnerde me dat je hier vrij mocht zwerven en heb van die toestemming met plezier gebruik gemaakt: hoezo rechtdoor en dan rechts, kent u Pythagoras niet, beste routemakers? Doorsteken gaat veel sneller. Nou ja, sneller misschien niet, maar wel leuker. In een zo goed als rechte lijn waarin ik me kostelijk vermaakte door allerlei heuveltjes en greppels te overwinnen ben ik zo verder gelopen naar de uitgang. Dit was leuk! Volgend keer als ik hier kom ga ik doelbewust met alleen kaart en kompas op pad, eens kijken of ik mezelf dan ook zonder gps weer naar de uitgang kan leiden.

Maar voor nu was het mooi geweest. Ik had een heerlijke ochtend gehad maar vond het wel mooi geweest. Nog twee kilometer langs een provinciale weg naar station Hillegom: het voelde langer dan de hele rest van de dag! Ik passeerde het dorpje De Zilk: drie huizen, een paardenkop en een enorme katholieke kerk uit de vroege 20e eeuw. Onbegrijpelijk dat dat hier gebouwd werd! Aan de andere kant merk ik dat het fijn vertrouwd voelt, dat sfeertje van kerken waar je even een kaarsje kunt branden, met beelden van heiligen en een kruisweg aan de muur. Ik ga me wel vermaken, straks verder naar het zuiden!

Deze kerk heb ik echter niet van binnen gezien. Ik vermoedde dat ik vaart moest maken om de trein te kunnen halen en besloot dat het Heilig Hart van Jezus wel zonder mijn bezoekje kon. Gauw door dus langs de drukke weg, naar de spoorlijnen die ik verderop al zag lopen, en inderdaad: ik kwam net op tijd aan.

Op het station had ik vanaf de loopbrug nog een bijzonder mooi uitzicht over de velden, met kerk en duinen op de achtergrond. Daar heb ik geen foto vanuit de hoogte van gemaakt; mijn blik werd namelijk meteen getrokken door een trein die op de voorgrond het station op kwam rijden. Tijd om naar beneden te vliegen en erin te springen! Daarna nog een klein ritje terug naar de auto in Driehuis, terug naar huis – het was weer fijn!

Route: Kustpad / LAW 5
Gelopen afstand: 24,7 km.
Totaal gelopen: 130,9 km.
Weer: 20 graden, wind kracht 3; bewolkt, soms licht regen
Kosten: € 6,90 trein, ca. € 3,50 auto