Castricum - Driehuis

Bij wandeltemperaturen is het net als bij thee: er is een smalle marge waar de temperatuur perfect is. De laatste maand ben ik verwend met weer zo tussen de 15,8 en 16,4 graden Celsius; vandaag moest ik weer even wennen aan zomerwandelen: 23 graden! Ik liep met korte mouwen en vond het, toen ik eenmaal gewend was, ook wel weer lekker. Blij dat ik mijn zonnebril mee had, blij met de bossige stukken her en der die nog wat schaduw boden, en een fijn gloeiend gezicht bij thuiskomst – het weer was perfect, en de rest van de wandeling trouwens ook!

Sowieso was het leuk nu echt in onbekend terrein te lopen. Ik ben er ooit wel geweest, maar het zijn vage herinneringen. In elk geval niet zoals in Bergen, waar ik zelfs ’s nachts de weg nog wel zou kunnen vinden. Dit was beduidend interessanter!

Ik ben begonnen door op mijn schreden terug te keren naar het Greversduin en door te lopen naar het infiltratiegebied. Het aalscholverbosje kende ik van bezoeken in de winter, maar het was nu veranderd in een grote groene krakende massa waaruit met regelmaat vogels tevoorschijn klapperden. Ze vlogen af en aan, sommige met takjes in hun bek. Toen ik het zag was ik hoogst verbaasd; ik lees nu dat deze modderganzen (ook wel zeeraven of dominees) tot in juni nog nesten kunnen bouwen!

Nog een bezoekje aan ‘De Kwal’: water uit het IJsselmeer wordt door buizen door Noord-Holland vervoerd en hier weer omhoog gepompt. Dat pompen ging met een enorme kracht, het water stroomde met een vaart de ‘kwal’ uit. Het gaf me een vrolijk humeur, al dit warrelende water. Het leek wel een waterval – maar dan wel weer een typisch Nederlandse.

Ik las dat de methode die ik ken – water gewoon in de kanalen pompen en laten bezinken – wat in onbruik aan het raken is. De afvalstoffen voeden de bodem te veel, daarom wordt het water nu vaak tussen de zestig en negentig meter diepte ingepompt. Hier zal dat nog niet aan de orde zijn, maar het is wel interessant.

Het eerste deel nu verder was fietspad, door een vrij kaal gebied waar vooral gras groeide met meidoorn en duindoorn, op duintjes van een paar meter hoog. Als er ál een boom stond liet hij duidelijk zien dat hij het zwaar had: de zuid-westkant was kaal, de kruin groeide volledig van de wind af.

Even verderop bij het zweefvliegterrein werd het gelukkig weer wat beter: er kwamen weer flink wat bloemen tussen het gras en ook de bomen zagen er minder ongelukkig uit. Ik zag een bijzondere vlinder die niet op de standaard zoekkaarten stond; het bleek een duinparelmoervlinder: oranje en zwart van binnen, parelmoer van buiten. Hij heeft een voorkeur voor schrale graslanden – dat klopt wel!

De bepijling was vandaag niet om heel vrolijk van te worden. Zeer regelmatig misten er pijlen of waren ze bijna volledig verweerd. Hoe ik dat ontdekt heb? Heel simpel, door rechtdoor te lopen waar ik de bocht om had gemoeten. Ik kwam er een kilometer later achter en heb dus een zeer alternatieve route genomen. Soit, hij was ook mooi!

Een paar kilometer beschaduwd bos nu was zeer welkom en toen kwam ik bij het Ligustervlak, waarschijnlijk mijn favoriete stukje van vandaag. Het was even werken op het mul-zandpad, zeker tien meter omhoog, maar daarna had ik een prachtig zicht op deze duinvallei, inclusief Schotse hooglanders die van de ligusters stonden te snoepen. Ik dacht in eerste instantie dat die kleine iele plantjes toch geen ligusters kondern zijn, maar dat was het natuurlijk: alle plantjes hoger dan 10 cm. worden afgesnoept. Verder stonden er nog heel wat bloemen, meidoorns en duindoorns. Vooral die laatste tierden welig; te prikkelig voor de runderen?

Sinds Castricum was al duidelijk geworden dat we Wijk aan Zee naderden. Naarmate ik verder naar het zuiden kwam werden de sporen van industrie op de achtergrond groter en opvallender. Vanop het strand stond een opvallende constructie met pijpen en buizen de aandacht te trekken, en links voor me viel Tata niet te negeren. Ik concentreerde me meer op mijn directe omgeving en kon zo toch aardig genieten.

In Wijk aan Zee ben ik even langs Nivon-huis Banjaert gelopen om te kijken of er geen stempel te halen viel. Misschien wel, maar er was geen kip te bekennen, en ook geen beheerder. Om nu te gaan lopen aanbellen om een stempel te vragen leek me wat al te brutaal; er zouden nog wel kansen komen.

Door naar Beverwijk en Velsen dus nu, langs de drukke Zeestraat waar het wandelpad gelukkig zo af en toe wel afstand van nam. De route is knap aangelegd en neemt zo veel mogelijk stukjes groen mee, maar echt mooi of fijn werd het niet. Ach, zulke stukken moeten er ook zijn. Het liep nu in elk geval lekker door en met nog een half uurtje kwam ik aan bij de kade van het pontje naar Velsen-Zuid, dat een tijdje aan de overkant bleef liggen.

Tijdens het wachten kon ik op een uítstekend landpuntje mooi genieten van het water. Er dreven aardig wat watervogels rond, aalscholvers vlogen af en aan, een zwaan zat zich onderaan de pier te wassen. In de verte zag ik een forse blokkade op het kanaal en ik realiseerde me dat dat Zeesluis IJmuiden moest zijn. Het zal er druk zijn, want er kwamen flink wat schepen langs – inclusief een of ander vreemd vaartuig, een soort hijskraan op een vlonder. Wat een land!

Eenmaal aan de overkant ging het ineens hard. Een stuk langs het Noordzeekanaal, een rondje door Velsen-Zuid dat een prachtig oud centrum bleek te hebben. Er zou al in de achtste eeuw een kerk zijn gesticht door Bonifatius, hoewel de kerk die er nu staat uit de 13e eeuw zou stammen. Het was echter niet alleen de kerk, ook stond er een massa aan oude huizen en mooie doorkijkjes.

Tussen Velsen en Driehuis liep de route langs een aantal landgoederen. Dit gebied was in de 17e eeuw zeer populair voor rijke Amsterdammers en in een aantal gevallen kunnen we nog genieten van de gebouwen en tuinen die ze hebben laten bouwen en aanleggen.

Eén van die landgoederen is Beeckestijn, waar nu een museum is gehuisvest. Het heeft een prachtige tuin die opvalt omdat hij uit zoveel stijlen bestaat. Waar eigenaren meestal de tuin in zijn geheel omgooiden werd hier een al aangelegd gedeelte steeds behouden, zodat er nu een fascinerende combinatie van romantiek en barok te vinden is. Ik was echter al best wel moe en heb er geen foto’s meer van gemaakt. Jammer, denk ik altijd aan de keukentafel, maar niets meer aan te doen.

Door naar Driehuis dus, en op naar het station. Veel valt hier niet meer over te melden: 6 uur gewandeld, in 18 minuten reed ik weer terug. Maar de wandeling was zeer de moeite waard en ik ben toch maar weer mooi 25 kilometer opgeschoten. Volgend keer naar Haarlem, als alles goed gaat!

Route: Kustpad / LAW 5
Gelopen afstand: 25,9 km.
Totaal gelopen: 80,7 km.
Weer: 23 graden, wind N3; heldere hemel, stralende zon
Kosten: € 3,90 trein, ca. € 3,50 auto