Egmond aan Zee - Castricum

“Dames en heren, wij verlaten nu het overbekende gebied en naderen de minder belopen streken. Denkt u bij de volgende wandeling aan uw routeboekje.” Vanmiddag ben ik geëindigd in Castricum: nog geen nieuw gebied, maar wel de grens van het terrein dat ik echt kan dromen. Vanaf nu moet het boekje weer mee!

Maar zover was ik vanmorgen nog niet. De auto in Castricum neergezet en met de Buurtbus als enige passagier in een half uurtje naar Egmond aan Zee gebracht. Halte ‘Vuurtoren’ en het feest kon beginnen!

Dat gebied was zoals gezegd nog zeer bekend; ik had de pijlen nauwelijks nodig en kende alle paden waar de route langs kwam. Toch was dat geen enkel probleem, ik heb een heerlijke wandeldag gehad. Ik voelde al toen ik Egmond uit liep dat er een stevig briesje uit het noorden kwam, maar omdat ik naar het zuiden liep was dat niet hinderlijk. Verder een zonnetje met maar af en toe bewolking, een temperatuur van een graad of 15 en het was perfect wandelweer.

De duinen lieten zich meteen van hun zwaarste kant zien: veel mul zand, heuvelop-heuvelaf. De duinen zijn hier niet hoog, maar door de zachte ondergrond en het continue stijgen en dalen is het toch flink aanpoten. Gelukkig had ik gezelschap van een eindeloze reeks vogeltjes die kwetterden alsof hun leven ervan af hing (wat het misschien ook wel enigszins deed!). Ik zou willen dat ik ze op zang kon herkennen, maar dat lijkt een verloren strijd.

En op zicht was helemaal niets: één vogel kreeg ik op de foto (het bleek een koolmees…), de rest was hooguit vaag zichtbaar tussen de takken. Ik maak me daar dan ook maar niet al te druk om. Genieten van gezang kan ook onder de noemer van ‘vogeltjes’!

Ander dierenleven was volop aanwezig in de vorm van paarden. Op drie verschillende plaatsen zag ik vandaag de koniks die te werk zijn gesteld om de duinen open te houden, waaronder vlak voor de Middenweg rustig grazend midden op het pad. Ik wilde de kudde niet van achteren naderen en ben dus maar het pad af tussen de bomen en struiken door gestapt – een alternatieve route. Dit leidde me mooi ook langs nóg meer paarden die heerlijk soezelig van het zonnetje lagen te genieten.

Voorbij de Middenweg ging het nog een tijdje flink op en neer. Volop konijnenholen hier maar geen konijn te bekennen; het had meer weg van de Afrikaanse savanne met laag gras en een losse boom her en der. Ook mooi!

Na al dit harde werken was de afwisseling van het bos bij de Wei van Brasser welkom. Fijne slingerpaden (nog steeds omringd door vogels!) door bossen waar de zon mooi door de bladeren scheen. Er waren veel open plekken en brede paden zodat het nooit echt somber werd. Het liep hier prima!

Ook heb ik hier eindelijk een vogel gezien die ik nog niet kende, maar die ik nu wél bij naam weet: de gekraagde roodstaart! Een oranjerode wipstaart met een knaloranje staart, dat kan eigenlijk niet missen. Als ik nu nog had onthouden welk geluid hij maakte zouden we misschien nog ergens komen met het vogelen. Maar het was leuk!

Wat geslinger nog door dit vrij druk gebruikte gebied (er werd helaas weinig gegroet) en ik merkte dat ik weer op echt bekende paden kwam: ik naderde De Hoep. Aandacht voor de natuur moest nu even plaats maken voor aandacht voor alle wijduit rondkachelende bejaardenclubjes die ingehaald moesten worden (en ik had echt geen haast!). Gelukkig duurde het niet lang voor ik daadwerkelijk het terrein van het bezoekerscentrum op liep.

Even een PWN-sticker gehaald in plaats van een stempel, gelijk een nieuwe tekentang gekocht, en daarna gauw verder. Dit stukje was ook weer zeer bekend: Johanna’s Weg, Geversduin. Het gaf niet, want het blijft mooi. Langs Geversduin heb ik een ‘duintje’ (dat met 1,50 hoogte die naam nauwelijks mag hebben) uitgezocht om even te lunchen; prachtig uitzicht over de infiltratiegebieden, een beetje uit de wind. Ik had thee mee, boterhammen, een stukje komkommer – het was maar een korte wandeling tenslotte dus de zoetigheid had ik thuis gelaten.

Goed aangesterkt (fysiek én moreel) was ik nu klaar voor het laatste stukje, over de Oude Schulpweg terug naar het station. De route stond anders aangegeven, maar ik heb mijn bekende slingerpaadje richting ‘Onderlangs’ genomen – al is het naast het fietspad, het is leuk zo op en neer te hobbelen over dat smalle pad.

Nog even bij het Huis van Hilde een tweede sticker ‘gescoord’. Geen idee of het bij het volgende traject gaat lukken iets te vinden, zo niet dan telt deze voor de volgende keer.

Route: Kustpad / LAW 5
Gelopen afstand: 15,2 km.
Totaal gelopen op de route: 54,8 km.
Weer: stralende zon, windstil, 20 graden
Kosten: ca. € 2,50 auto, € 3,35 bus