Heiloo - Egmond-Binnen

We hebben de vaart erin! Na mijn fijne wandeling gisteren had ik vandaag energie voor tien. ’s Ochtends heb ik hard aan de tuin gewerkt, en daarna had ik zoveel zin om van het prachtige weer te genieten dat ik besloot nog een rondje te gaan wandelen. Goed geluncht en op naar Heiloo dus, waar ik de auto bij het Maalwater parkeerde.

Ik had besloten niet via de kortste route naar zee te lopen. Na twintig jaar in de regio werd het tijd de Egmondse abdij eens met een bezoekje te vereren, en bovendien wilde ik het Monnikenpad eens proberen: een rondje van 10 km over oude dijken rondom Egmond-Binnen. Om op die route aan te sluiten liep ik eerst nog een stukje naar het zuiden, over de eerste dijk langs een mooi ruim opgezet park waar het gras tot mijn knieën kwam. Het pad waarover ik liep kwam door steeds dichter begroeid struikgewas tot er nauwelijks nog een pad zichtbaar was. Ik waande me lichtelijk in de jungle, maar vond mijn plek al snel weer terug toen het pad zich verwijdde en ik de plaatselijk visclub vond met hun competitievisserij. Of ik wel op de lijnen wilde letten die ze midden op het pad hadden gelegd. Tuurlijk, ik spring wel!

Bij de Heilooër Zeeweg ging het het Monnikenpad op, meteen op een grasdijk met aan weerszijden nog veel meer gras in de vorm van prachtig groene weiden. Ik kreeg vast een voorproefje van mijn gezelschap tijdens de rest van de wandeling: het zat hier vol weidevogels. De grutto’s stonden kalmpjes te snaaien in de grond, maar de kieviten waren te druk met hun capriolen in de lucht om zich met eten bezig te houden. In elk geval een heel effectieve manier om mijn aandacht te krijgen.

Omringd door niets dan natuur (ok, en een trekker zo af en toe, maar na de beelden uit Oekraïne beschouw ik die als wezens met een eigen wil) liep ik heerlijk rustig naar Egmond-Binnen. Net als duizend jaar geleden torende de abdij al van ver zichtbaar boven de bomen uit, mooi om te zien. Een klauterhekje zo af en toe, en zo kwam ik langs een bredere sloot het dorp in. Hier moet ooit een haven zijn geweest – onvoorstelbaar!

Bij een prachtig gelegen protestants kerkje sloeg ik af naar de abdij; langs de abdij zelf (mooie glas-in-loodramen die ik graag eens van binnen zou zien!), de kaarsenmakerij naar de abdijwinkel, kruidentuin en abdijmuseum. Vooral in de winkel heb ik me vermaakt: ze hebben er een hele afdeling met kerststalletjes! Geweldig leuke sets met niet alleen de geijkte hoofdrolspelers, maar ook een ganzenhoedster en een vrolijke jongen in (!!!) spijkerbroek. Als ik ooit nog eens een goede reden kan verzinnen ga ik hier mijn spaarrekening plunderen.

Maar niet nu: zonder stalletje, maar wel een stempel rijker vertrok ik weer, waarna ik via een rondje over de Adelbertusakker in de duinen kwam. Ik popel om hier weer wat meer tijd rond te brengen! Ik kwam langs een grote poel waar misschien wel honderd kikkers kwaakten dat het een lieve lust had, een kudde hooglanders die rustig lagen te herkauwen en verder over mooie zonnige paadjes door grasland vol boterbloem. Niet gek hier!

Al gauw kwam ik echter weer in Egmond aan den Hoef uit, waar ik nog op een verrassing werd getrakteerd: de slotkapel was open! Het bleek een mooie (protestants ingerichte) kerk vol wit, bruin en goud, maar misschien nog wel het meest opvallend waren de ramen. De kerk stamde uit 1431 en is na grote schade uit 1573 gerestaureerd in 1633. Diverse steden en andere groepen droegen bij aan de wederopbouw, zodat er nu glas-in-loodramen te bewonderen zijn met de wapens van Alkmaar, Hoorn, Monnickendam en andere gulle gevers. Een vrijwilliger vertelde wat meer, we hoorden het uurwerk tikken dat door Christiaan Huygens voor de kerk is gebouwd, en ik was blij hier eens binnen te kunnen kijken.

Nog een blik op de ruïne, maar ik had wel weer genoeg beschaving gehad: ik ging gauw de polder weer in voor het laatste stuk terug naar de auto. Dit was al geen Monnikenpad meer, maar gewoon een stukje Trekvogelpad. Het loopt daar ook zo heerlijk langs de Egmondertrekvaart! De tulpen waren al weg, al stonden er nog wel wat uitgebloeide anderssoortige bloemen in het veld. Her en der wat koeien, een paar watervogels, maar bovenal heel veel aalscholvers, grutto’s en kieviten, en zo vermaakte ik me uitstekend deze laatste kilometer. Daarna nog een kilometertje terug naar de auto en weer naar huis. Ik had een heerlijke dag gehad!

Route: Monnikenpad en Trekvogelpad
Gelopen afstand: 15,4 km. (waarvan 9,5 km. op de route)
Totaal gelopen op de route: 25,1 km.
Weer: stralende zon, windstil, 20 graden
Kosten: ca. € 2,50 auto